Η εξατομικευμένη χειρουργική είναι το παρόν και το μέλλον της αποκατάστασης του ΠΧΣ. Στο παρελθόν, πραγματοποιούσαμε την ίδια διαδικασία με τον ίδιο τρόπο σε όλους τους ασθενείς χωρίς να λάβουμε υπόψη αυτούς τους παράγοντες. Κι όπως δεν φοράμε όλοι το ίδιο μέγεθος ρούχων, δεν είναι ίδια η ανατομία του γόνατος σε όλους τους ανθρώπους. Πολλές φορές, άλλη εμβιομηχανική έχει το αριστερό γόνατο και άλλη το δεξί στον ίδιο άνθρωπο. Τότε λοιπόν πως είναι δυνατόν όλοι οι ασθενείς να λαμβάνουν το ίδιο χειρουργείο;
- Ο τύπος του ασθενούς
- Η κατασκευή και η εμβιομηχανική του γόνατος
- Η οπίσθια κλίση του κνημιαίου plateau
- Το είδος της αστάθειας
- Το είδος του μοσχεύματος που χρησιμοποιούμε
- Η θέση που τοποθετείται το μόσχευμα
- Ο τρόπος καθήλωσης του μοσχεύματος, η προετοιμασία του και η διάμετρος του
Η ρήξη του προσθίου χιαστού ανήκει στους 10 πιο συχνούς τραυματισμούς του γόνατος. Πολλοί επαγγελματίες αθλητές καλούνται να περάσουν τη δοκιμασία της αποκατάστασης αυτής της βλάβης που αρκετές φορές μπορεί να διαρκέσει ως και ένα χρόνο. Σε σχέση με το παρελθόν, όπου η ρήξη του προσθίου χιαστού σήμανε και τον τερματισμό της καριέρας του αθλητή (carreer killer), πλέον στη σημερινή εποχή με την εξέλιξη της χειρουργικής των αθλητικών κακώσεων του γόνατος θεωρείται άλλος ένας τραυματισμός.
Έτσι λοιπόν ,ιστορικά, πριν την αρθροσκοπική χειρουργική, η προσπάθεια αποκατάστασης της ρήξης του προσθίου χιαστού βασιζόταν στην αρθροτομή και συρραφή των υπολλειματικών στοιχείων. Αποτελούσε μια χρονοβόρα και επίπονη επέμβαση και η αποτελεσματικότητα δεν ήταν και τόσο καλή.
Οι χειρουργικές επεμβάσεις σταδιακά εξελίχθηκαν σε αντικατάσταση του προσθίου χιαστού αντί για συρραφή. Έτσι περάσαμε από την επισκευή στην ανακατασκευή και δοκιμάστηκαν διάφορες τακτικές (π.χ. συνθετικά μοσχεύματα). Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο επιγονατιδικός τένοντας (που συνδέει την επιγονατίδα με την κνήμη) έγινε ο χρυσός κανόνας. Καθώς αναπτύχθηκαν περισσότερες αρθροσκοπικές τεχνικές, άρχισε να αλλάζει ο τρόπος που πραγματοποιούνταν οι επεμβάσεις. Παλαιότερα γινόταν δύο μεγάλες τομές και τοποθετούνταν το μόσχευμα στη σωστή θέση. Αλλά καθώς περάσαμε σε λιγότερο επεμβατική αρθροσκοπική χειρουργική, αρχίσαμε να βάζουμε το μόσχευμα σε λάθος μέρος.
Και αυτό μας επαναφέρει στο παρόν, όπου αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε πώς γινόταν με τις μεγαλύτερες τομές και τοποθετούνταν το μόσχευμα σε μια πιο ανατομική θέση; Ποια είναι αυτή η καλύτερη θέση; Και τι σημαίνει αυτό για τον ασθενή και τα αποτελέσματά του;
Ως επί το πλείστον, πρόκειται για την ακρίβεια της θέσης των οστικών σηραγγών, όπου τοποθετούνταν το μόσχευμα λίγο πιο μπροστά στην κνήμη και λίγο πιο κάτω στο έσω τοίχωμα του έξω μηριαίου κονδύλου. Όταν γίναμε λιγότερο ακριβείς, αρχίσαμε να τοποθετούμε το μόσχευμα λίγο πίσω στην κνήμη και λίγο κάθετα στο μηριαίο οστό. Αυτό ήταν συνέπεια της χρήσης των πιο ελάχιστα επεμβατικών τεχνικών, οι οποίες κυριάρχησαν στην παγκόσμια ορθοπαιδική κοινότητα στις αρχές της δεκαετίας του 1990 έως τις αρχές της δεκαετίας του 2000.
Αυτό όμως είχε επιπτώσεις στην εμβιομηχανική του γόνατος και αρχίσαμε να το εντοπίζουμε με τα ποσοστά των επαναρρήξεων.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους μπορεί να επηρεαστεί ο ασθενής με βάση τη θέση του μοσχεύματος. Η τοποθέτηση των οστικών σηραγγών είναι ένας από τους παράγοντες. Αλλά είναι επίσης ο τύπος του μοσχεύματος που χρησιμοποιείται και ο τρόπος με τον οποίο προετοιμάζεται το μόσχευμα. Είναι όλα μαζί τους σχετικά, οπότε δεν μπορεί να πει κάποιος ότι ένα πράγμα προέχει. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η συνδεσμοπλαστική ACL περιλαμβάνει μια συλλογή παραγόντων: